Κώστας  Oυράνης :      ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ 

Ώ Θάλασσα! σαν ήμουνα παιδί, εξεκινούσα                                                                                     απ' το μικρό μου το χωριό κ' ερχόμουνα σε σένα                                                                                  κι από   'να βράχο κοίταζα, ρεμβαστικά, για ώρες                                                                                  τα κύματά σου κάτω μου να σκάζουν αφρισμένα.                                                                                  Μέσα μου σάλευε η ψυχή για μακρινά ταξίδια                                                                                      κι ονειρευόμουνα λαμπρές, μεγάλες πολιτείες,                                                                                      όπου θα ζούσα μια ζωή φανταχτερή, παρόμοια                                                                                    μ' εκείνη που σε ξενικές εδιάβαζα ιστορίες.                                                                                          Τώρα, από κείνον τον καιρόν έχουν περάσει χρόνια..                                                                          τα βήματά μου έσυρα σε πλήθος ξένους τόπους..                                                                                και γνώρισα όλες τις ζωές και όλους τους ανθρώπους                                                                          και, κουρασμένος, έρχομαι σήμερα να ξεχάσω                                                                                      της ταραγμένης μου ζωής τη μάταιη ιστορία                                                                                          μέσ' στη δική σου, ώ Θάλασσα, μεγάλη ανησυχία.                                                                                   ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ 

   Τ' ωραίο καράβι, έτοιμο στο χαρωπό λιμάνι,                                                                                         γιορταστικά με γιασεμιά και ρόδα στολισμένο,                                                                                        με τις παντιέρες του αλαφριές στην ανοιξιάτικη αύρα                                                                            και τ' Όνειρό μας στο χρυσό πηδάλιο καθισμένο,                                                                                  μας πήρε για τα Κύθηρα, τα θρυλικά, όπου μέσα                                                                                  σε δέντρα και σε λούλουδα και γάργαρα νερά                                                                                      υψώνεται ο μαρμάρινος ναός για τη λατρεία                                                                                          της Αφροδίτης,-- του έρωτα τη θριαμβική θεά.                                                                                      Μά το ταξίδι ήταν μακρύ κ' η χειμωνιά μας βρήκε!                                                                                Οι φανταχτές κι ανάλαφρες  παντιέρες μουσκευτήκαν,                                                                          τα χρώματα ξεβάψανε και τ' άνθη εμαραθήκαν                                                                                       και, κάτου από τους άξενους τους ουρανούς, το πλοίο                                                                          απόμεινε ακυβέρνητο στο κύμα τ' αφρισμένο...

                  ΘΥΜΗΣΕΣ

         Του φίλου μου κ. Παύλου Νιρβάνα                                                                                   Σας νοσταλγώ, χαράματα σ' Ελληνικά ακρογιάλια...                                                                            Με χίλιες ξύπναγε φωνές στα περιβόλια η φύση:                                                                                   πουλιά, τζιτζίκια, θροϊσματα των δέντρων στον αγέρα,                                                                          γόγγοι  μαγκανοπήγαδων, γκαρίσματα γαϊδάρων,                                                                                κοκκόροι που χαιρέταγαν την γαλανήν ημέρα.                                                                                      Φλοίσβοι απαλοί της θάλασσας πάνω στον ίσιο άμμο,                                                                        γέλια παιδιών που λούζονταν στων κρύων νερών το χάδι                                                                    και το τραγούδι του ψαρά που μακριά ακουγότανε,                                                                              να μάσει το νυκτερινό  πού 'ριξε παραγάδι...                                                                                        Ώ ακρογιάλια Ελληνικά σ' εαρινές αυγές,                                                                                              χρώματα ρόδινα, δροσιές, αρώματα, γαλήνη,                                                                                        ήλιε γλυκειέ! Ώ νά 'τανε, σα μια αραγμένη βάρκα,                                                                                    νά 'χε η ξενιτεμένη μου ψυχή εκεί πέρα μείνει... 

         ΠΟΤΕ Θ' ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΠΑΝΙΑ                                                                                                        Πότε θ'ανοίξουμε πανιά για τα Νησιά του  Νότου,                                                                                 πότε το ρου θ' ανέβουμε του ποταμού Αμαζόνα;                                                                                   -- Καιρός μας πια να πάψουμε να βλέπουμε μπροστά μας                                                                  των ίδιων πάντα λιμανιών τη νυσταγμένη εικόνα!                                                                                  Ας σβήσει η νέα μας ορμή (σα βήματα στον άμμο                                                                                από το κύμα)  την παλιάν, ασάλευτη ζωή μας!                                                                                      Σημαία υψώστε την ψυχή στο πιο αψηλό κατάρτι:                                                                                δεν είναι αλήθεια ότι ήρθαμε αργά στην εποχή μας!                                                                              Μπορούμε ακόμα μια ζωή να  ζησουμε καινούργια,                                                                              αντίς να μαραζώνουμε σαν τον κομμένο δυόσμο:                                                                                  φτάνει να κάνουμε πανιά σαν τους Θαλασσοόρους                                                                              που μια πατρίδα αφήνοντας -- εύρισκαν έναν κόσμο!                                                                                                   ΌΠΩΣ                                                                                                                              Όπως μέσα στα ρόδινα όστρακα                                                                                                          όλη η θάλασσα βαθιανασαίνει,                                                                                                              έτσι μεσ' απ' τα βάθη του είναι μου                                                                                                        η βοή της ζωής ανεβαίνει.                                                                                                                      Νιώθω κάποια μηνύματα νά 'ρχονται,                                                                                                    κάποια χέρια που με χαιρετάνε...                                                                                                          -- Μιας λαχτάρας πελώριας τα κύματα                                                                                                   σα μια βάρκα με παν... Που με πάνε;                                                                                                              ΣΑΝ ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ /   Η                                                                                                               Σαν τρεχαντήρι, που βαρειά στο δρόμο του μπουνάτσα                                                                       το βρήκε κι ακινήτησεν -- έτσι ήταν η ζωή μου:                                                                                     ο ίδιος πάντα έρημος ορίζοντας μπροστά μου                                                                                       και στο τιμόνι ανώφελος πιλότος η ψυχή μου..                                                                                     Κ' ήρθες Εσύ, και τα πανιά φουσκώσανε και πάλι,                                                                               σαν άξαφνο, κι ανέλπιστο, να πήρε μαίστράλι...                                                                                   και τώρα μέσα στο γλαυκό το πέλαο γλιστράει                                                                                     γοργό το τρεχαντήρι μου  --- κι όπου το πάς, ας πάει..                                                                                              ΞΕΚΙΝΗΜΑ                                                                                                                         Τι  θάμβος -- Θέ μου!--ήταν εκείνο,           

         ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ  ΚΥΘΗΡΑ

    Τ' ωραίο καράβι, έτοιμο στο χαρωπό λιμάνι,                                                                                                               γιορταστικά με γιασεμιά και ρόδα στολισμένο,                                                                                                           με τις παντιέρες του αλαφριές στην ανοιξιάτικη αύρα                                                                                               και  τ' Όνειρό μας στο χρυσό πηδάλιο καθισμένο,                                                                                                     μας πήρε για τα Κύθηρα, τα θρυλικά, όπου μέσα                                                                                                     σε δέντρα και σε λούλουδα και γάργαρα νερά                                                                                                           υψώνεται ο μαρμάρινος ναός για τη λατρεία                                                                                                             της  Αφροδίτης, -- του έρωτα τη θριαμβική θεά                                                                                                        Μα το ταξίδι ήταν μακρύ κι η χειμωνιά  μας βρήκε!                                                                                                    Οι φανταχτές κι' ανάλαφρες παντιέρες μουσκευτήκαν,                                                                                             τα χρώματα ξεβάψανε και τ' άνθη εμαραθήκαν                                                                                                          και, κάτου από τους άξενους τους ουρανούς, το πλοίο                                                                                               απόμεινε ακυβέρνητο στο κύμα τ'αφρισμένο ...