Τάκης Σινόπουλος

Τάκης Σινόπουλος  (1917-1981)

   Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ξερό νησί. Μαρμαρωμένος ουρανός.
Αλάτι πέτρα φως, το μεσημέρι ακίνητο.
Πιο πέρα λάμποντας η θάλασσα --
Χτυπούν τα τύμπανα χτυπούνε στο νησί.
Μια μέρα κόκκινη, μια μέρα μαύρη
Μια μέρα φως πάνω στο φως --

   Μαύρο διαμάντι η θάλασσα.
Πέτρα και φως. Αλάτι φως. Μια πέτρα ο ήλιος.
Σήμερα κι αύριο περιμένοντας την άνοιξη.
Άνοιξη ελπίζοντας ποιαν Άνοιξη;
Το φως τι θα σου φέρει; Φως πάνω στο φως.
Τι θα σου φέρει η θάλασσα;
Και τώρα μεσημέρι  με ήλιο
κάτω από τον ήλιο η θάλασσα –
   Κατάμαυρο διαμάντι η θάλασσα.

Κείμενο :

Ξερό το νησί, μα σαν ζωγραφικός πίνακας με χρώματα και ήλιο, με το απέραντο μπλε του ουρανού και της θάλασσας. Μια θάλασσα, η  ελληνική θάλασσα με ήλιο και φως. Πέτρα και φως. Μια γεύση αρμύρας και μια προσμονή για μια άνοιξη, που καλά καλά δεν την έχεις προσδιορίσει, μα σου την υποδεικνύει το συναίσθημα. Μια όαση που διαμορφώνει το δικό της χρώμα, σαν κατάμαυρο διαμάντι. Μια θάλασσα με ήλιο, φως και πέτρα, ένα μοναδικό τοπίο. Και το σταθερό μοτίβο: φως, ήλιος, πέτρα, αλάτι κάνει τη θάλασσα να λάμπει. Και η θάλασσα, η ελληνική θάλασσα, θα κουβαλάει το φως, έχει τη δύναμη  να μεταμορφώνει το ξερό νησί. Και η ταυτότητα της θάλασσας εμπνέει τον ποιητή ο οποίος  τη ζωγραφίζει ποιητικά μορφοποιώντας την έμπνευση του μέσα από τη σκηνοθεσία των εικόνων.