9) Επίστροφή στην Πατρίδα

 Χωριό μου εσύ, όσο περνάν τα χρόνια και γερνάω,  

 καθώς λιμάνι απάνεμο γλυκά σ'αποθυμάω:  .

μ' αυτοί που θα με καρτεράν, σα  θά 'ρθω, στο λιμάνι,

ω'ι'μέ, δε θά 'ναι οι ζωντανοί, μα όσοι έχουνε πεθάνει..

 

 Μια μέρα θά 'ρθω, μια γλυκειά του χινοπώρου ημέρα,

που αργές καμπάνες θα χτυπάν στον άτρεμον αγέρα 

και που όλα θά 'ναι  ακίνητα και σοβαρά και θά 'ναι   

όχι  ως να υποδεχονται, μα ως να ξεπροβοδάνε..

.

αυλές με πόρτες ανοικτές να ιδούν όποιον περνάει,  

βασιλικοί που ανθίζετε σε κάποια παραθύρια, 

η νοσταλγία μου κ' εγώ θα 'ρθούμε μιαν ημέρα: 

ατσίγκανοι πλανητικοί να στήσουμε τσαντήρια... 

Ποιος  ξέρει τάχα τι θα βρω κι αν θά 'βρω  ό,τι προσμένω,  

αν θά 'βρω αυτά που νοσταλγώ  κι ό,τι  είχα αγαπημένο:  

-- όσα μια μέρα ο Θάνατος άξαφνα δεν τ' αρπάζει, 

είν' η Ζωή, η πιο άπονη, ω'ι'μένα, πού τ' αλλάζει..

Μια μέρα θά 'ρθω απ' τα μακρυά κι από τα πλάνα ξένα,

σαν  τα καράβια τα παλιά, τα θαλασσοδαρμένα:     

-- μα θά 'μαι ως οι απόμαχοι --- το ξέρω! -- καπετάνιοι, 

που δεν μπορούνε να μην πάν μια μέρα ως το λιμάνι...