Η  ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ                                                                                                                                   ΙΔΡΥΜΑ ΚΩΣΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΟΥΡΑΝΗ                                                                                                            Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΟΥΡΑΝΗ                                                                                                                      AΘΗΝΑΙ 1979                                                                                                                                                       ΚΑΙ ΜΙΑ  ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟ SΟL.Υ SOMBRA                                                                             ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΕΝΑ ΒIΒΛΙO                                                                            

    Ο  ΠΟΙΗΤΉΣ ΤΟΥ SOL.Y  SOMBRA ΚΩΣΤΑΣ  ΟΥΡΑΝΗΣ  ως αφηγηματογράφος:  αποσπάσματα από τις αφηγήσεις του, οι οποίες και  αναφέρονται  στα τρία μεγάλα νησιά της Μεσογείου ήτοι στην  Κρήτη, στην  Ρόδο, στην Κύπρο καθώς και στους   Φλαμανδούς ψαράδες. Τα τρία αυτά μεγάλα νησιά της  Μεσογείου είχαν κοινή ζωή και κοινές  τύχες.  Οι Αιγύπτιοι , οι πρόγονοι αυτοί της  Ιστορίας,  είχαν για τους κατοίκους τους  μια κοινή , αν και μυστηριώδη κάπως,  ονομασία: Στα ιστορικά τους αρχεία, τα σκαλισμένα  στο γρανίτη οβελίσκων ή τα χαραγμένα με ζωγραφικές  αναπαραστάσεις,  στις  προσόψεις των  τεράστιων  ναών τους,  τους αναφέρουν ως  «λαούς  της θάλασσας». Τοποθετημένα, τα τρία αυτά νησιά, πάνω  στα νερά της  γαλανής  Μεσογείου σαν τα λιθάρια  που ρίχνουν  οι άνθρωποι στο ρεύμα ενός ποταμιού, για  να  μπορούν  να  περνάν από τη μια όχθη στην άλλη, χρησίμευσαν αιώνες ολόκληρους για ένα σκοπό ανάλογο.    

 Δύο  από  τους θεούς που βασίλευσαν σ' όλη τη μεσογειακή λεκάνη γεννήθηκαν σ' αυτά: ο Ζεύς στην Κρήτη  και η Αφροδίτη  στην Κύπρο, ενώ  η Ρόδος  αποκτούσε μια πρωτότυπη συγγένεια, γινόταν «νύμφη του Ηλίου». Οι αρχαιολογικές ανασκαφές των τριάντα τελευταίων χρόνων  απεκάλυψαν ότι τα νησιά αυτά είχαν σ' όλη τη νεολιθική εποχή ένα  κοινό  πολιτισμό, αυτόχθονο  και μεγάλο, που του δίνουν σήμερα το όνομα του «μεσογειακού πολιτισμού» και που υπήρξε ο πρόδρομος του ελληνικού. Και, πραγματικά, τα αναρίθμητα πήλινα αγγεία, αγαλμάτια και ποικίλα αντικείμενα λατρείας ή οικιακής χρήσης που βλέπει κανείς σήμερα στις βιτρίνες των  μουσείων: του Ηρακλείου,  της  Ρόδου  και  της Λευκωσίας έχουν μεταξύ τους μια ομοιότητα τόσο χτυπητή, που την αντιλαμβάνεται οποιοσδήποτε επισκέπτης.  Από τη νεολιθική εκείνη εποχή πέρασαν χιλιάδες χρόνια, χωρίς ποτέ η εξέλιξη και η τύχη των τριών νησιών να διασπασθεί. Μαζί αφομοιώθηκαν με την αρχαία Ελλάδα, μαζί υπέστησαν τη ρωμαΪκή κατάκτηση, μαζί έγιναν εξάρτημα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Καθένα από τα κατακτητικά αυτά κύματα που πέρασαν πάνω τους άφησε, υποχωρώντας, ίχνη του περάσματός του που διατηρούνται, και στα τρία νησιά, ως σήμερα. Χρειάσθηκε   να έλθει η εποχή μας, η εποχή που έβαλε την πολιτική βάση ...της αναγνώρισης των δικαιωμάτων τω λαών. Όμως η εξέλιξη και η τύχη των τριών αυτών νησιών δεν έχει ποτέ διασπασθεί….  Τρία νησιά -- τρία κράτη…   Ό,τι  αποκομίζετε μαζί σας  από το ταξίδι είναι μια σύνθεση:  Ουρανός, κλίμα, άνθρωποι, και των ανθρώπων  η  γλώσσα, η  θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα – όλα είναι  όμοια.  Η απλότητα κ' η φιλοξενία, που χαρακτηρίζει τους  νησιώτικους  ελληνικούς  πληθυσμούς,  η πάστρα του εσωτερικού  των χωρικών  σπιτιών τους  ήταν  παντού  ίδιες.  Πηγαίναμε από  το  ένα ... κράτος στο άλλο, κ’ ήταν  όμοιο  το χαμόγελο με το  καλώς όρισες  των ανθρώπων που μας  πλησίαζαν  κι όμοιος ο τύπος  των φυσιογνωμιών  τους..  τόσο όμοιος,  που έλεγες  πως ήταν οι ίδιοι πάντα, που μεταφέρονταν από το ένα νησί  στο άλλο, όπως  σε κάποιο  φιλμ  κινηματογράφου αναγνωρίζετε  τους ίδιους  ανθρώπους  στα «πλήθη» που δήθεν σας  παρουσιάζουν.  Αυτές  ακόμα  οι παραλλαγές  μεταξύ των  τριών νησιών,  που  παραμένουν  οι ίδιες  από την αρχαιότητα, δεν είναι από κείνες που χωρίζουν,  αλλά που συμπληρώνουν.  Και, πραγματικά,  αισθάνεσθε  σα να συμπληρώσατε έναν κύκλο ή, καλύτερα, μια μουσική κλίμακα, όταν,  από την Κρήτη , που έχει κάποιον  αυστηρό  χαρακτήρα,  καταλήγετε,  μέσω  της  Ρόδου,  που είναι πιο ήμερη,  στα γλυκά ακρογιάλια της  Κύπρου.  Το  θυμάρι  των Κρητικών λόφων,   τα τριαντάφυλλα που άνθιζαν στις  τάπιες  του  κάστρου  της  Ρόδου  κ΄ οι άγριες  μιμόζες  που πλημμύριζαν  τις  αμμουδιές  της Κύπρου ενώνονται  σ’ ένα αρωματισμένο μπουκέτο μέσα στη μνήμη  σας. Πόσο  γνώριμο  ήταν το άρωμα αυτό για μένα,  που ερχόμουν από την Ελλάδα των ίδιων μεσογειακών ουρανών και τοπίων!  Τόσο γνώριμο  -- που πολλές φορές  είχα την ψευδαίσθηση  ότι δεν είχα εγκαταλείψει τον τόπο μου για  να δώ  νέους  για μένα τόπους. Εμπρός  σε καινούργια τοπία, χωριά και  ανθρώπους, δεν  είχα τη χαρά ότι  πρωτόβλεπα,  αλλά την  έκπληξη  ότι αναγνώριζα.  

Λεξιλόγιο:  αφήγηση  είναι   1)  η προφορική ή γραπτή έκθεση  σειράς   γεγονότων (πραγματικών ή  φανταστικών)   με ορισμένο τρόπο  ( λογοτεχνικό, ιστορικό,  παραμυθικό  κ.ά)  2) αντιβούΪσμα  (αντίλαλος) από το ρήμα αντιβουίζω, εκπέμπω βοή λόγω αντήχησης, αντιλαλώ, αντηχώ. 3) διάτορος,ον: λόγιος τυπος. Συνώνυμο: διάτρητος, Ως μεταφορά διαπεραστικός. Ετυμολογία εκ του τείρω  που σημαίνει καταπονώ, τρυπώ, προκαλώ οδύνη..

2)  Βορινές  Θάλασσες, Στη Βόρεια θάλασσα! «Τους χρόνους κείνους γύριζα στις χώρες του Βορρά» ... Ζαν Μορεάς.

  Οι Φλαμανδοί ψαράδες, αφήγηση του Κώστα Ουράνη:  Βρέχει  σιγανά.  Στη γυμνή ακτή, τη σαλιωμένη     από τους αφρούς  των κυμάτων,  είναι ξεβρασμένα   γλοιώδη φύκια και  σαπίζουν νεκρές μέδουσες.  Πάνω  από το κεφάλι μου  πετάν σπασμωδικά οι γλάροι, γεμίζοντας με στριγγιές, παραπονετικές κραξιές την ερημία. Και  μπροστά μου  -- ατέρμονη, μαυροπράσινη -- η  φουρτουνιασμένη  Βόρεια  Θάλασσα. Καμπυλωτά κι αγριεμένα κυλινδάν τα κύματα προς την ακτή και  ξεσπάν μ’ ένα τρομερό αντιβούΪσμα. Και μακριά -- πόσο μακριά! -- , μέσα στη μεγάλη της θάλασσας ερημία, ο καπνός  ενός  καραβιού  που ταξιδεύει  προς την  Ιρλανδία την υπερβόρεια...  Στο χωριό που έμεινα κατοικούσαν μόνο ψαράδες. Τα καλύβια τους είναι μικρά και φτωχικά. Στις  πόρτες τους είναι κρεμασμένα δίχτυα και  στους  τοίχους  ακουμπισμένα κουπιά. Οι  γέρικες  βάρκες τους,   τραβηγμένες από τα νερά, κείτονταν αναγυρμένες στο ένα τους πλευρό έξω από τα καλύβια. κ’  οι  γλάροι  ανεβασμένοι σ’ αυτές  τινάζουν τα φτερά τους. Οι ψαράδες, την ημέρα,  με καλοκαιριά  και με φουρτούνα, είναι πάντα στο πέλαγο. Τα μικρά καΐκια  τους  με τα κόκκινα πανιά  αλαργεύουν πάντα  από την ακτή και χάνονται προς την κατεύθυνση της Ζηλανδίας και τα βράδια, μαζεμένοι στη χαμηλή ταβέρνα, κατά μήκος των  μακρουλών τραπεζιών και μέσα στο  κακόμοιρο φως μιας λάμπας του πετρελαίου, πίνουν, ρουφώντας αργά την πίπα τους.  Αγνοούν όλο το  μεγάλο κόσμο  και δε μιλούν παρά μόνο  για ψάρεμα, για θάλασσα και για ναυάγια.  Άλλοι πάλι καθισμένοι στα  κατώφλια των  καλυβιών τους  έχουν στραμμένα  τα ήρεμα μάτια τους προς  το μεγάλο σκοτάδι  των νερών,  απ’ όπου έρχεται  ο αδιάκοπος  ρόχθος   των κυμάτων  και μια αρμυρή  υγρασία. Ένα φως, ένα άλλο φως, παρέκει από τα σκορπισμένα καλύβια.  

    Τη θυμάμαι πάντα την πρώτη μου νύκτα  στο χωριό αυτό των Φλαμανδών ψαράδων. Είχα κοιμηθεί  με το νανούρισμα του σάλου των μεγάλων κυμάτων. Άξαφνα με ξύπνησε η διάτορη και παρατεταμένη επίκληση μιας  σειρήνας  μέσα στη θάλασσα, Άνοιξα το παράθυρο και βύθισα το προσωπό μου μέσα στην άβυσσο της νύκτας. Ο αγέρας ούρλιαζε, η θάλασσα δερνότανε -- και παντού ήταν απλωμένο σκοτάδι. Θεέ μου εκείνη η σειρήνα  που καλούσε απεγνωσμένα βοήθεια…Ένα ένα ανάψανε τα φώτα του χωριού, σαν μάτια που ανοίγουν να ιδούν τι συνέβαινε. Άνοιξαν με πάταγο πόρτες --  και σχηματίσθηκαν μεγάλες χαραμάδες φωτός μέσα στη νύκτα. Φαναράκια κινήθηκαν στα σκοτάδια των δρομίσκων. Σιλουέτες  ψαράδων, που μιλούσαν γρήγορα κι όλοι μαζί , πέρασαν τρέχοντας προς τη θάλασσα. Κ' η σειρήνα όλο και φώναζε!...  

Την  ημέρα περιπλανιόμουν στους στείρους  αμμόλοφους και παρακολουθούσα τον καπνό των καραβιών, που ταξίδευαν ανοικτά.  Ή περιέφερα τα  άσκοπα αχνάρια  των αργών μου βημάτων στην ακτή  κοιτάζοντας τα κόκκινα πανιά των ψαράδων, που αλαργεύανε μέσα στο πέλαγος. Τα βράδια μου άρεσε ν' αφήνομαι να ακούω  τον αδιάκοπο ρόχθο των κυμάτων, που χτυπούσαν στους αμμόλοφους. Οι ψαράδες   περνώντας  με καλησπερίζανε στην  τραχειά  τους γλώσσα.  Αναθυμόμουνα την τόσο μακρiνή  Ελλάδα, τα μενεξεδένια της σούρουπα, τα παιδικά μου τα χρόνια στ’  αρκαδικά ακρογιάλια -- τόσα πράγματα... Οι Φλαμανδοί ψαράδες ήταν τόσο ξένοι για μένα κ' εγώ γιαυτούς! Αυτοί ζούσαν κάτω από έναν ουρανό σχεδόν πάντα μολυβένιο μέσα σ' έναν ορίζοντα νερών και γυμνών αμμόλοφων, και η αέναη πάλη τους  με τη  θάλασσα τους είχε κάνει νά 'ναι συγκεντρωμένοι στον εαυτό τους και σιωπηλοί. 

(Πηγή: Κώστας Ουράνης, τίτλος του αποσπάσματος: οι Φλαμανδοί,   «Στη Βόρεια Θάλασσα»). 

Με τα κάτωθι ποιήματα ο Κώστας Ουράνης υμνεί τη θάλασσα:  Νοσταλγίες,  Δράμα,  Στη Θάλασσα,  Ένα καράβι φεύγει,  Σαν Τρεχαντήρι,  Όπως, Φθινόπωρο εξορίας,  Πότε θ' ανοίξουμε πανιά για τα Νησιά του Νότου,  Θύμησες,  Ταξίδι στα Κύθηρα,  Ξεκίνημα,  Ο Λυτρωμός. 

Α)  Λεξιλόγιο α) επίκληση: η έκκληση σε βοήθεια / ως συνώνυμο: η παράκληση  β) σούρουπο: ως συνώνυμο είναι το δειλινό γ) μέδουσα μια από τις γοργόνες, θνητό τέρας (μυθολογία), δ) κυλίνδω ( κυλινδάν: απαρέμφατο του κυλίνδω) περιστρέφω, γυρίζω. Εδώ: «Καμπυλωτά  και  αγριεμένα  κυλινδάν τα κύματα προς την ακτή -- και ξεσπάν μ' ένα τρομερό αντιβούΪσμα» σημαίνει: καμπυλωτά και αγριεμένα τα κύματα γυρίζουν  πίσω προς την ακτή. ε) «σαλιωμένα» η λεξη αυτή της εποχής του Κώστα Ουράνη είναι συγγενής με τη λέξη σάλιο, στ) σάλος είναι η θαλασσοταραχή (ναυτικός όρος).. Συνώνυμα: είναι η τρικυμία, η θαλασσοταραχή, η αντάρα,  η αναστάτωση, ο αναβρασμός.... , Αντώνυμο: η μπουνάτσα,, Μεταφορά: η θορυβώδης ανακίνηση, η κατάσταση ταραχής, 

Η βιογραφία του Κώστα Ουράνη: Ο ποιητής δεν είχε καθαρά σχηματισμένη γνώμη για την αξία του και γενικά δεν έμενε ποτέ ευχαριστημένος από όσα έγραφε, αλλά συχνά παράδερνε ανάμεσα στην αποκαρδίωση και στην αμφιβολία για το έργο του. Αντίθετα με πολλούς συναδέλφους του, από έφηβος ακόμη σπούδαζε έντονα και  με πάθος κάθε μορφή έκφρασης του Ωραίου προτιμώντας φανερά τους  Αγγλόγλωσσους ποιητές, που τους μελετούσε από το πρωτότυπο: Ο Βύρων, ο Πόου, ο Σέλλευ,  ο Όσσιαν  αποτελούσαν υποδείγματα καθημερινής  μελέτης. Η αγάπη του για τα ταξίδια και όλη η ποιητική του διάθεση  καλλιεργήθηκε από την  «Aποδημία του Χαρόλδου» του Βύρωνα, που τη θεωρούσε πιο κοντά στον  εαυτό του. Πολλές φορές με την κακοκαιρία του φθινοπώρου τραβούσανε για τους βράχους της παραλίας, όπου λυσσομανούσε η σοροκάδα κι' εκεί με απαγγελία έλεγαν κομμάτια από έναν παλιό Σκωτσέζο βάρδο, που είχε συγκινήσει ακόμη και τον Γκαίτε. Στις 12 Ιουλίου το 1978 συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από το θάνατο του Κώστα Ουράνη. Και «το  Ιδρυμα  Κώστα και Ελένης  Ουράνη»  της  Ακαδημίας Αθηνών, για να έχει μια συμμετοχή στις εκδηλώσεις που έγιναν γι' αυτή την επέτειο, αλλά και  για να συμπληρώσει τα μελετήματα για το έργο και την ζωή του, τυπώνει στη σειρά των εκδόσεων του, ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο.  Αποτελείται δε αυτό από άγνωστες και χρήσιμες πληροφορίες, ιδίως  για τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια του Κώστα Ουράνη. Με την ευκαιρία αυτή  διδονται τα γράμματα  που μας  έστειλε ο ποιητής  από την Ισπανία και τη Γαλλία, όταν έγραφε το  «Sol. y Sombra». που  δεν είναι μόνο το καλύτερο ταξιδιωτικό βιβλίο του αλλά και ένα από τα σημαντικότερα ταξιδιωτικά κείμενα της λογοτεχνίας μας. Και όταν ταξίδευε διατηρούσε  συχνή αλληλογραφία με το Πέτρο. Χάρη. Κάθετί που έγραφε ο Κώστας Ουράνης ερχόταν στον Πέτρο Χάρη να του το διαβάσει, γιατί δεν είχε καθαρά διαμορφωμένη γνώμη για την αξία του, καθώς πολύ συχνά  αποκαρδιωνόταν και αμφέβαλλε για το έργο του. 

Πέτρος Χάρης:  Συνομήλικοι καθώς είμαστε-- έχουμε γεννηθεί την ίδια χρονιά, στα 1890 και τα σπίτια μας  γειτόνευαν, από τα μικρά παιδικά μας χρόνια μας συνέδεε μια στενή, δοκιμασμένη φιλία. Συμμαθητές  σ'όλο πάνω κάτω το διάστημα των σχολικών μας σπουδών εζούσαμε συνεχώς μαζί, έως πολύ κατόπιν που ενηλικιωθήκαμε, ύστερα δε που δημοσιογραφούσε απ' την Ευρώπη, όταν κατέβαινε στην Ελλάδα, ολημερίς εβλεπόμαστε κι ενδιαφερόμαστε πάντα ο ένας για τον άλλον, με την ίδια θέρμη και την ίδια αγάπη των παλιών νεανικών μας ημερών. Kι' όταν πάλι ταξίδευε διατηρούσαμε συχνή αλληλογραφία, απ' όπου έχουν διασωθεί πολλά ουσιώδη για τη φιλολογική του εξέλιξη γράμματα, τα οποία και επεξηγούν καθαρά όχι μόνο τον ποιητή, αλλά και  όλον τον άνθρωπο. Τόσο που είχαμε συνδεθεί, συμπεριφερόταν μπροστά μου ελεύθερα, χωρίς να τηρεί τα προσχήματα  ερμηνεύοντας κάθε του ψυχική πτυχή και γνωρίζοντας πως κανείς άλλος ίσως δεν θα μπορούσε να τον συναισθανθεί και να τον καταλάβει  καλύτερα τότε.  «Καθετί που έγραφε ερχόταν να μου το διαβάσει» . Από πολλά του δε ποιήματα έχω ιδιόχειρα του αντίγραφα που μου τα έστελνε όταν έλειπε, για να κρίνει τον αντίκτυπο που άφηναν αυτά στην ψυχή μου ή να μου δώσει ένα δείγμα της εξελίξεως του. Δεν έμενε ποτέ ευχαριστημένος απ' ό,τι έγραφε, αλλά συχνά αποκαρδιωνόταν αμφιβάλλοντας για το έργο του.

ΈΝΑ ΤΑΞΙΔΙ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ: Στο κάθε κείμενο  το άκουσμα της κάθε λέξης δεν ηχεί, αλλά συνηχεί, συμμετέχει δηλαδή όχι μόνο σε μια αφήγηση, αλλά και σε όσα συμβαίνουν γύρω της με τις άλλες λέξεις, τις ομοιοκαταληξίες, τις παρηχήσεις, τις αντιθέσεις...  Με αυτόν τον τρόπο χάρη στις λέξεις αυτές το πεδίο αποκτά πλούτο σημασιών και έτσι μπορεί να δημιουργήσει  ατμόσφαιρα. .. Το  ποιητικό του δε κλίμα   μας ευνοεί να επισημάνουμε διακειμενικές γέφυρες και να σκεφθούμε το διάλογο του ποιητή με την εποχή του.   Ο Κώστας  Ουράνης  δεν έμενε ποτέ ευχαριστημένος από ό,τι  έγραφε, αλλά συχνά αποκαρδιωνόταν αμφιβάλλοντας για το έργο του. Η αγάπη του για τα ταξίδια και όλη η ποιητική του διάθεση καλλιεργήθηκε από την « Αποδημία  του Χαρόλδου» Βύρωνα, έργο που το αισθανότανε περισσότερο, γιατί τό 'βρισκε πλησιέστερο στον εαυτό του. Πολλές φορές κατά το φθινόπωρο τραβούσε προς τη θάλασσα, κι εκεί όταν λυσσομανούσε η σοροκάδα.. απαγγέλλανε τις στροφές του Βύρωνα στον Ωκεανό ή κομμάτια από τον Όσσιαν, έναν παλιό Σκωτσέζο βάρδο... Στις καλοκαιρινές διακοπές του πλαισιωνόταν από παρέα συνομηλίκων, προοδευτική,  πολυθόρυβη και βαθυστόχαστη.... Συχνές μακρινές εκδρομές, συζητήσεις για φιλολογικά και φιλοσοφικά θέματα, θεατρικές παραστάσεις,  καντάδες, μπάνια  στην παραλία: έδιναν  ανήσυχο τόνο στην ήρεμη ζωή της πόλεως. 

Στην παρέα αυτή ο Κώστας Ουράνης με τα τσουχτερά πειράγματα, την παράτολμη ιδιοσυγκρασία και την ονειροπόλο διάθεση του έπαιζε έναν πρωτεύοντα ρόλο.. Ο ποιητής του «Sol. y. Sombra»,( Λεωνίδειο 1890 -- Αθήνα 1953) τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Ναύπλιο. Φοίτησε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κων/πολης.. Εργάσθηκε ως δημοσιογράφος, πεζογράφος,  κριτικός, δοκιμιογράφος, ενώ φοβάται μήπως η συνήθεια του υποβαθμίσει το ενδιαφέρον. Είμαστε έλεγε οι μόνοι υπεύθυνοι για ό,τι ζούμε. Η δημοσιογραφική του δουλειά έχει επεκταθεί, καθώς δε  γράφει σε περιοδικά ανυπομονεί να φύγει, για να αλλάξει αέρα, πρόσωπα και ζωή. Ταξίδευσε σε διάφορες ευρωπαικές πρωτεύουσες και πόλεις της Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής αρχικά ως ανταποκριτής εφημερίδων και κατόπιν ως διπλωματικός αντιπρόσωπος. Το 1920 διορίσθηκε από την Ελληνική Κυβέρνηση ως Γενικός Πρόξενος στη Λισαβώνα. Το 1924 επέστρεψε στην Αθήνα και επιδόθηκε για  ένα διάστημα  στη  Δημοσιογραφία  ως  Διευθυντής της εφημερίδας Ελεύθερος Λόγος. Συνεργάσθηκε επίσης με την εφημερίδα "Βήμα»  και με περιοδικά της Αθήνας και της Αλεξάνδρειας. Ο ίδιος θεωρούσε ως πρώτο ποιητικό του βιβλίο τη συλλογή του με τον αγγλικό τίτλο Spleen (1912), o οποίος δηλώνει το ψυχικό κλίμα ενός αθεράπευτα μελαγχολικού ρομαντισμού και μιας βαθιάς απαισιοδοξίας, που σφραγίζει όλη σχεδόν την ποίησή του με κάποια διαλείμματα ρεαλισμού. Ως ποιητής δε ο Ουράνης επηρεάζεται από τους Γάλλους ποιητές του 2ου μισού του 19ου αιώνα: Μπωντλαίρ/  Ρεμπώ.  Πολλοί από του κριτικούς εκτιμούν περισσότερο το πεζογραφικό έργο του, που περιλαμβάνει ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Σιγα σιγά όμως βλέπει πως η ζωή του εναποθέτει στην ψυχή του τη σφραγίδα  της κοινοτυπίας: κανένας ενθουσιασμός, καμία  ρομαντική διάθεση πάνω από το τέλμα της ανίας, κανένα ενδιαφέρον... Οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις που ετοιμάζεται να γράψει, δεν θα είναι ό,τι περιμένει, γιατί δεν αισθάνεται τον εαυτό του ικανό να δώσει με την ένταση που το ένιωσε: το χρώμα, τη γραφικότητα, την ποικιλία, τη χαρά της Ισπανίας.. " Στην Ανδαλουσία, γράφει:  "βρήκα φως», ασβεστωμένα σπίτια, δρομίσκους ελικοειδείς, παράθυρα με γεράνια.. Άρχισα το γύρο μου από την Ισπανία και πρώτος μου σταθμός η Κόρδοβα, ένα θαύμα γραφικότητας». 

Λεξιλόγιο: η ανία είναι  η δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση που προκαλείται από έλλειψη δραστηριότητας ή ενδιαφερόντων ή από κορεσμό λόγω μονοτονίας. Η απουσία ανανέωσης, η μονοτονία, η ρουτίνα, η συνήθεια (φοβάται μήπως ισοπεδωθεί το ενδιαφέρον απ΄τη συνήθεια), κανένας ενθουσιασμός, καμιά ρομαντική διάθεση. .. Συνώνυμα επίθετα:  ανιαρός, πληκτικός, βαρετός, μονότονος, ρουτινιάρικος   Αντώνυμα: ευχάριστος, ενδιαφέρων..

Την Άνοιξη κατεβαίνει και αναλαμβάνει δημοσιογραφική αποστολή στα Βαλκάνια (Σόφια, Βελιγράδι, Βουκουρέστι) και ξαναγυρίζει και νοσταλγεί  πάλι το Λεωνίδιο και τα γύρω χωριά του. Το επόμενο καλοκαίρι ξαναγυρίζει στο Παρίσι, όπου και εκεί πλήττει, χωρίς να βρίσκει διάθεση να γράψει τίποτα, αν και θα ήθελε να γράψει κάτι για την Ισπανία, που του έδωσε δυνατές ψυχικές χαρές.  Το 1924 επέστρεψε στην Αθήνα και επιδόθηκε στη δημοσιογραφία. Παράλληλα ασχολείται καθημερινά με μακροσκελείς πολεμικές  ανταποκρίσεις, ενώ επιμελείται και πεζές λυρικές σελίδες για ένα βιβλίο εντυπώσεων από το Παρίσι και για μερικές  πολιτείες της Φλάντρας με τον τίτλο   « η ψυχή του Βορρά». Ενώ εξακολουθεί να μεταφράζει και να μελετά τους Πορτογάλλους ποιητές..Η υγεία  του όμως πάλι τον ταλαιπωρεί, μόλο που επιθυμούσε να γράψει στα γαλλικά εντυπώσεις κι από την Ελλάδα.Ύστερα πάντα ο πόθος της μετακινήσεως, των ταξιδιών και των εκδρομών είναι το μόνο πλεονέκτημα , για να ξεφεύγει κανείς από την πλήξη, που κατακάθεται, όπως η σκόνη στην ψυχή από την αδιάκοπη ακινησία. ή μετακίνηση. Άλλωστε κάνει πιο ενδιαφέρουσα την ζωή, αφού της αλλάζει για μια μέρα ή και μια ώρα τον γύρω διάκοσμο. Ταξιδεύει ήδη σε διάφορες ευρωπαικές πρωτεύουσες και πόλεις της Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής αρχικά ως ανταποκριτής εφημερίδων και κατόπιν ως διπλωματικός αντιπρόσωπος.Το 1920 διορίζεται από την Ελληνική Κυβέρνηση ως Γενικός Πρόξενος στη Λισσαβώνα. 

 Πολλοί ωστόσο από τους κριτικούς εκτιμούν  το πεζογραφικό του έργο, που περιλαμβάνει ταξιδιωτικές εντυπώσεις : «Ήλιος και σκιά, sol y et sombra»  περισσότερο από ό,τι οι μακροσκελείς πολεμικές ανταποκρίσεις σε εφημερίδες και περιοδικά. Η δημοσιογραφική του δουλειά έχει ήδη απλωθεί, καθώς γράφει   «τα Χρονικά» για τη γαλλική «Οpinion»   Γράφει ακόμη και πεζές λυρικές σελίδες για ένα βιβλίο εντυπώσεων από το Παρίσι και από μερικές πολιτείες της Φλάνδρας με τον τίτλο  «η Ψυχή του Βορρά»  και στέλνει μερικά κομμάτια από τον πρόλογό του βιβλίου αυτού. Στην  Ελλάδα έχει θαυμαστές  και από λογίους και από συγγραφείς περιοδικών. Η κριτική του για τον Μπωντλαίρ δημοσιεύεται το καλοκαίρι του 1918 στο περιοδικό  «Γράμματα  της Αλεξάνδρειας». Στο μεταξύ ο Ουράνης πλάθει όνειρα. Το διάβασμα των Πορτογάλλων ποιητών τον έχει ξετρελάνει:  Καινούργια χορδή στη λύρα του:   «η Πρώτη Αγάπη» : ένα υπέροχο τραγούδι αφιερωμένο στον Πορτογάλλο Ζοάο Ντε Μπάρρος. Πλάθει δε όνειρα για ταξίδια πότε για το Παρίσι, πότε για την Ιταλία και το φθινόπωρο για την Ελλάδα. Η ανάγκη για μετακίνηση τον φέρνει στις Βρυξέλλες, την πόλη  Μπρουζ, την Αμβέρσα, την Οστάνδη και τα μεγάλα παραλιακά ξενοδοχεία των Φλαμανδικών λουτροπόλεων της  Βορείου θαλάσσης. Από εκεί τον τραβάει η γραφική Ολλανδία. Το 1931 ο Κώστας Ουράνης και η σύζυγος του, εξέχουσα κριτικός, κάνουν ταξίδι στην Ισπανία, ( απ' όπου προήλθε "το Sol. y Sombra» ), 5 χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο  προς όλα τα σημεία του ορίζοντα, που τους δόθηκε η ευκαιρία να αδράξουν την πολυμορφία της Χώρας αυτής, τόσο από άποψη τοπίων και τρόπων ζωής, όσο και ανθρώπινων χαρακτήρων. Μένει καταγοητευμένος από την περιοδία του  αυτή και γεμάτος ζωηρές εντυπώσεις  τις στέλνει στο «Βήμα»  Ο ίδιος γράφει  όλον αυτόν τον καιρό "ήμουν απασχολημένος με ανταποκρίσεις που είχα να στειλω στην εφημερίδα Βήμα για τα ισπανικά γεγονότα".

 Πηγή: ΚΏΣΤΑΣ  ΟΥΡΑΝΗΣ, ΓΛΑΥΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ -- ΒΟΡΙΝΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ,  ΆΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ: Στους Αγίους Τόπους: έχω ταξιδεύσει στη ζωή μου σε πολλά από τα μέρη εκείνα όπου αποδημεί πάντα με λαχτάρα η ανθρώπινη φαντασία. Χώρες της Ομορφιάς ή πατρίδες της Ιστορίας, καθένα τους ήταν και μια καινούργια χαρά για την ψυχή μου, κ' ένας καινούργιος πλουτισμός για το πνεύμά μου. Κανένα, ωστόσο, δε μου έδωσε τη γοητεία και τη συγκίνηση, που ένιωσα στους  Αγίους Τόπους. Ο καιρός μπορεί να κάνει όλο και πιο αχνές μέσα στη μνήμη μου τις φωτεινές και γλυκύτατες εικόνες που της αποτυπώθηκαν, ενώ τα βήματά μου ακολουθούσαν τ' αρχαία αχνάρια των βημάτων του Ιησού απο την αυστηρή Ιερουσαλήμ ως την ειρηνική Τιβεριάδα κι από την τρυφερή Βηθλεέμ ως τη δραματική Έρημο που φέρνει στις  όχθες του Ιορδάνη: Η συγκίνηση κ' η γοητεία που με είχαν τότε πλημμυρίσει παραμένουν ακέραιες πάντα μέσα μου.. Αν, παρ' όλ' αυτά, οι Άγιοι Τόποι με συγκίνησαν  και με γοήτευσαν, είναι γιατί είναι εμποτισμένοι από την Θεανθρώπινη Υπόσταση του Ιησού, τη διάχυτη, σα φως και σαν άρωμα μαζί, στην ατμόσφαιρά τους. Αληθινά, κι αν ακόμα δε φέρνει κανείς τον Ιησού Χριστό μέσα του, είναι αδύνατο, φθάνοντας στους  Αγίους Τόπους, να μην τον βρει εκεί, να μη νοιώσει στα μέρη αυτά όπου έζησε και δίδαξε, την Άυλη παντού Παρουσία Του. Η ατμόσφαιρα της Παλαιστίνης είναι η ατμόσφαιρα των Ευαγγελίων. Τα τοπία της κ' οι σκηνές της υπαίθρου της  είναι σα μια εικονογράφηση των σελίδων τους.                                         Λεξιλόγιο, αποδημώ: ταξιδεύω                   

   Στη γαλήνια λίμνη της Τιβεριάδος υπάρχουν πάντα φτωχοί ψαράδες σαν εκείνους που συντρόφευε ο Ιησούς στο νυκτερινό τους ψάρεμα... ο άγιος και κουρελιάρης Μπεντουίνος με το σκελετωμένο κορμί, το μελαψό πρόσωπο, τα κατάμαυρα γένεια, τα λαμπερά σαν το κάρβουνο, που τον είδα κατάμονο και ακίνητο μέσα στην Έρημο, όταν την περνούσα πηγαίνοντας στον Ιορδάνη ποταμό, ήταν ο ίδιος ο Ιωάννης ο Βαπτιστής των βυζαντινών αγιογραφιών .. το πηγάδι, απ' όπου έβγαλε νερό η Σαμαρείτις για τον διψασμένο Ιησού, με ξεδίψασε κι εμένα --- ύστερα από 1900 χρονια,.. Τους Φαρισαίους τους είδα στην Ιερουσαλήμ: μόνο που δεν είχαν πια την αρχαία τους οίηση, αλλά θρηνούσαν στα ερείπια του ναού του Σολομώντος τη χαμένη δόξα του Ισραήλ... Είδα, πάνω στις καμήλες τους, τους  Μάγους: είχαν το ίδιο ντύσιμο και την ίδια μεγαλοπρέπεια, αδιάφορο αν δεν μεταφέρανε σμύρνα και λίβανο.. Είδα ακόμα τους ευαγγελικούς βοσκούς της Βηθλεέμ... Κι αν  δεν είδα την ανάερη σιλουέτα  του ίδιου του Ιησού και τα γαλανά μάτια της καλωσύνης, του ρεμβασμού και της αγάπης,  όλα ωστόσο μου μιλούσαν γιαυτόν, όλα θύμιζαν Αυτόν, όλα χάρη σ' Αυτόν έπαιρναν αξία και μετουσιώνονταν ... Ναι.. Αν τα μακρινά μέρη του Μωάβ φαίνονταν τόσο ωραία μέσα στη μαβιάν άχνα του δειλινού, ήταν γιατί τόσες φορές είχε αναπαυσει πάνω σ' αυτά το βλέμμα του. .....  Αν ο Ιορδανης δε μου φάνηκε ένα κοινό βουρκωμένο ποτάμι, ήταν γιατί ο Ιησούς είχε λουσθεί στα νερά του... αν τα στάχυα των χωραφιών της Καπερναούμ μου έδωσαν τόση συγκίνηση, ήταν γιατί το χέρι του τα είχε χαϊδέψει κάποτε, καθώς περνούσε ανάμεσόν τους στους μοναχικούς ρεμβασμούς του. Κι αν στην Παλαιστίνη, όσο πουθενά αλλού στον κόσμο, η ατμόσφαιρα ήταν τόσο καθάρια κ' η ειρήνη τόσο φωτεινή και απόλυτη, αν μια απερίγραπτη γλυκύτητα επηρέαζε τα πάντα και την ψυχή μου, αν καθετί το ανθρώπινο και το πρόσκαιρο χανόταν μέσα σ΄ένα συναίσθημα αιωνιότητας, που ύψωνε την ψυχή και τη γέμιζε σοβαρή χαρά, ήταν χάρη στη μαγεία των λόγων της ειρήνης και της αγάπης, που τα χείλη του είχαν προφέρει εκεί πριν από 1900 χρόνια πρώτα και μόνα αυτά σ'όλη τη  γη... Έτσι για μένα, το ταξίδι της Παλαιστίνης ήταν σαν μια επίσκεψη του Ιησού στο απλό, ειρηνικό και φωτεινό Σπήλαιο της Βηθλεέμ "στο φωτεινό σπίτι του Ιησού", κατά την αφήγηση του Ουράνη.  Μου έδωσε την εντύπωση ότι ο γλυκός Ραβί με δέχθηκε με καλωσύνη στην αυλή του,  ότι κάθισε πλάι μου σ' ένα πεζούλι με λουλούδια κάτω από μια σκιερή περικοκλάδα,.. και οτι Αυτός που είχε κηρύξει την Αγάπη για όλους τους ανθρώπους και για όλους τους αιώνες, μίλησε λίγη ώρα, αργά και σιγανά, μόνο σε μένα, μόνο για μένα....

(Σημειωτέον ότι από τις αφηγήσεις του ποιητή Κώστα Ουράνη παρατηρούμε τη συγγένεια των λέξεων της εποχής εκείνης με το συγχρονο λεξιλόγιο. Ετσι το ρήμα «αλαργεύω»  που σήμαινε "απομακρύνω" στην εποχή του ποιητή είναι συγγενές με τη λέξη «αλάργα» που υπάρχει στο σημερινό λεξιλόγιο και σημαίνει μακριά.)