ΠΟΤΕ ΚΑΘΩΣ ΣΤΑ ΥΦΑΛΑ

Πότε καθώς  στα ύφαλα ενού αραγμένου πλοίου

μονότονα κ' υπόκωφα παφλάζουν τα νερά

κι άλλοτες όπως το πρωΐ στα ριγηλά τα δέντρα

των ξυπνημένων των πουλιών σαλεύουν τα φτερα,

 

όποια ζωή κι αν έκανα, σ' όποιο κι αν ήμουν τόπο, 

κάθε πού μέσα μου άξαφνη γινότανε σιγή, 

άκουγα πάντα να χτυπά την πόρτα της ψυχής μου 

επίμονο και σκοτεινό κάλεσμα γι' Αλλαγή.  

 

Τ' ακούω ακόμα -- μ' όλο που τα χρόνια μου περάσαν..

κ' έτσι, ως τώρα, στης Ζωής τους δρόμους περπατώ 

ψηλαφητά και πιο τυφλός  απ' τους τυφλούς του κόσμου, 

αφού ούτε ξέρω τ' είναι αυτό που αδιάκοπα ζητώ!