ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Στο σπίτι μας σα γύριζα, παλιά, το πατρικό, 

οι ορτανσίες της αυλής ήταν παραταγμένες

ωσάν μικρές μαθήτριες για μιάν υποδοχή

με ρόδινα και γαλανά φορέματα ντυμένες. 

Και τα λουλούδια θριαμβικά που ανθίζαν στα πεζούλια,

καθώς η αύρα τ' άπειρα κεφάλια τους κινούσε,

ήταν σαν ένας χαρωπός, γιορταστικός λαός,

οπου συνωστιζότανε και να με ιδεί ζητούσε.

Κ'  ήταν το σπίτι ολάνοικτο σα μιά πλατειά αγκαλιά,

συγυρισμένο και λευκό για την αναμονή μου...

και στο σκαλί η μητέρα μου που φώναζε: -- Παιδί μου!  

 Κ' έμοιαζα, αλήθεια, μ'  όμορφο και νέο Βασιλιά, 

 οπού ήτανε σε πόλεμο -- και, θριαμβευτής πια τώρα,

 μέσ' στην παραμυθένια του γύριζε πάλι χώρα..  

 

Οταν  γύριζα στο πατρικό σπίτι παρατηρούσα πως τα λουλούδια της αυλής, οι ορτανσίες, μοιάζανε με μικρές  μαθήτριες, που θα με υποδέχονταν με ρούχα γιορτινά, ροζ και γαλανά. Πρόσεξα και πως η αύρα κινούσε τις ορτανσίες τις ολάνθιστες, που έμοιαζαν σαν ένας χαρωπός λαός, που γιόρταζε και πρόσμενε την αναμονή μου. Και το σπίτι μου ολάνοικτο, μια πλατειά αγκαλιά. Κι η μάνα μου στο σκαλί "με φώναζε παιδί μου", καθώς έμοιαζα ως βασιλιάς που γύρισε από πόλεμο θριαμβευτής στη Χώρα την παραμυθένια.