12) Στη Θάλασσα

 Ώ θάλασσα! σαν είμουνα παιδί, εξεκινούσα 

 απ' το μικρό μου  το χωριό κ' ερχόμουνα σε σένα  

  κι από 'να βράχο κοίταζα, ρεμβαστικά, για ώρες   

 τα κύματά σου κάτω μου να σκάζουν αφρισμένα. 

 Μέσα μου σάλευε η ψυχή για μακρινά ταξίδια  

 κι ονειρευόμουνα λαμπρές, μεγάλες πολιτείες,  

όπου θα ζούσα μια ζωή φανταχτερή, παρόμοια   

 μ' εκείνη που σε ξενικές εδιάβαζα ιστορίες.    

Τώρα, από κείνον τον καιρόν έχουν περάσει χρόνια...

 τα βήματά μου έσυρα σε πλήθος ξένους τόπους  

και  γνώρισα όλες τις ζωές και όλους τους ανθρώπους   

και, κουρασμένος, έρχομαι σήμερα να ξεχάσω 

της ταραγμένης μου ζωής τη μάταιη ιστορία 

 μεσ' στη δική σου, ώ Θάλασσα, μεγάλη ανησυχία.     

                                                                                 

    Ο Κώστας Ουράνης σαν ήτανε παιδί, όπως  λέει, από ένα βράχο ερχότανε στη Θάλασσα που την κοίταζε ρεμβαστικά, με διάθεση ονειροπόλησης, καθώς λαχταρούσε μακρινά ταξίδια και ονειρευότανε μεγάλες πολιτείες, που του προκαλούσαν μια ζωη εντυπωσιακή. Και σήμερα μετά από τόσα ταξίδια που έκανε  έρχεται στη Θάλασσα, για να ξεχάσει την ατελέσφορη ιστορία της ταραγμένης του ζωής.