16) Ξεκίνημα

 Τι θάμβος-- Θέ μου!  -- ήταν εκείνο, 

 όταν η Νιότη μου, ορθή 

μπρος στο κατώφλι της ζωής μου

 κι όμοια με πλώρης η μορφή, 

 

στάθη κι αγνάντεψε τον κόσμο,

προτού, με ριγηλή χαρά, 

(σαν τον κολυμπητή που μπαίνει

σε κρύα πρω'ι'νά νερά),

 

πάρει το δρόμο που απλωνόταν,

ίσιος, πλατύς,προς τη Ζωή 

που ο αχός της έφθανε ως εμένα

σαν του πελάου τη βοή...

 

Τόσο χαρμόσυνα ήταν όλα

 κ'  είχαν μια  τέτοια λάμψην, ως 

 κάποιο μεγάλο Ιωβηλαίο,

  όταν γιορτάζει ένας λαός!

 

Τη γης την έβλεπα ανοιγμένη 

να με δεχτεί σαν αγκαλιά 

 κ' ήταν στο δρόμο μου σα νά 'χαν

στρώσει με δάφνες και χαλιά! 

 

Όπως την Άνοιξην οι λεύκες, 

στους πρω'ι'νούς συναγερμούς 

πουλιών που κούρνιαζαν στους κλώνους,

 δονούνται από τιτιβισμούς

 

 και πάλλουν τά φυλλώματά τους

 από το σάλο τους, καθώς  

 φτερό ετοιμάζονται να κάνουν 

και να πετάξουν προς το φως,

 

έτσι στο είναι μου κ' εμένα      

ανάδευαν, κοχλαστικοί,

μορφή να πάρουν και να ζήσουν, 

όλοι μου οι πόθοι οι παιδικοί.

 

Και κραδαζόταν η ψυχή μου 

απ' της λαχτάρας την ορμή, 

σαν πρωτοτάξιδο καράβι 

που τρίζουν όλοι του οι αρμοί...

 

Τώρα -- γυρίζω και κοιτάω 

και τη ζωή μου αναμετρώ: 

πόσο μεγάλη ήταν η φόρα, 

πόσο το πήδημα μικρό!     

     

Ο  Κώστας Ουράνης ενθουσιαζόταν με κάθε ξεκίνημα, στο κατώφλι της ζωής,  με οποιαδήποτε προοπτική ενδεχόμενης περιπέτειας, στο ταξίδι, μα γύριζε πάντοτε με σπασμένα φτερά.

 Πέτυχε δε στο δύσκολο αγώνισμα του να προσαρμόσει τη μορφή στο περιεχόμενο του ποιήματος. Και δουλεύοντας διόρθωνε και ξαναδιόρθωνε επίμονα τους στίχους συνταιριάζοτας ακόμη και το ρυθμό και το βάδισμα του στίχου με την κυρίαρχη σκέψη του κι έδινε μουσικότητα στο ποίημα. O ποιητής εκεί που άρχιζε μια κανούργια φάση, στη νιότη του, αντανακλούσε τον αχό της, που έφθανε σαν τη βοή του πελάου, που όμως  αντιμετωπιζόταν με ριγηλή χαρά. Ενώ την Άνοιξη στους πρω'ι'νούς συναγερμούς πουλιών ακούγονταν τα τιτιβίσματα τους σαν να γιόρταζε ένας λαός σε κάποιο Ιωβηλαίο. 

Παρά ταύτα και στην περιοχή της τέχνης  σερνόταν με την πίκρα του νικημένου:  όπως φαίνεται στην τελευταία τετράστιχη στροφή του ανωτέρω ποιήματος.

 

Λεξιλόγιο: 1)  ριγηλός, ---ή, -- ό, αυτός που ριγεί από το κρύο. (Λογοτεχν.) Ετυμ. αρχ. ριγηλός, απ΄τη λέξη ρίγος και το επίθημα  -- ηλός)  2) κατώφλι: εκεί που αρχίζει μια καινουργια φάση 3) ο αχός (της ζωής) Συνώνυμα:  ο θόρυβος, η αντάρα. 4) Ιωβηλαίο: η συμπλήρωση ορισμένου αριθμού ετών από σημαντικό γεγονός που αξιζει να εορτασθεί 5) συναγερμός (πουλιών) κατάσταση ετοιμότητας για την αντιμετωπιση κινδύνου 6) δονούνται:  κλυδωνίζονται 7) πάλλω θετω σε παλμικη κίνηση 8) ανάδεύω: ανακινώ από τον βυθό, (ανακινούνταν σκέψεις,) προβληματίζομαι , ανησυχώ 9) κοχλάζομαι: βρίσκομαι σε μεγάλη ένταση 10) κραδαζόταν  από το ρήμα κραδάζω: σείω με έντονο τρόπο